şafak 127...

Geldim işte burdayım ben artık...

Sen yoksun, ve buraya geldiğimden beri yokluğun çok canımı yakıyor bebeğim...

Yanımda olsaydın keşke diyorum ama ne çare...

Evdeyken de yokluğun koyuyordu ama ne yalan söyleyeyim bu kadar çok koymuyordu...

Alışmışım gibi davranıyorum, her şey normalmiş gibi ama korkuyorum aslında ben...

burda olmak burda yaşamak beni korkutuyor.

misal bugün sizin ilçeye gittik sadece yarım saatlik yol

araba malum 22 plaka ya biri bi şey yaparsa

ya yolda mayın varsa

ya çatışma çıksa biz tam geçerken

ne bileyim her şey olabilir gibi sanki...

gülüyorum geçiyorum ama işin aslı öyle değil bebeğim...

ve ortalık her geçen gün biraz daha karışıyor burda...

ve saat nerdeyse 1 oldu ve sen beni bugün hiç aramadın hala bekliyorum!

ve inadım tuttu aramıyorum!!!

şafak 135

Bazen o kadar çok kızıyorum ki sana...

hatta kızmakla kalmayıp kırılıyorum da, bugünkü gibi...

zaten geçmişten o konuda bi kızgınlığım var ki hala tam olarak geçmiş değil,

sende inat yapar gibi bana yine aynı cümleyi kuruyorsun

"gidince zaten hep görüşeceğiz, ne gerek var gelmeme?"

ne demek bu ya?

yazın da öyle dedin, al kısa dönem çıktı askerlik

mal mal şafak sayıyoruz şimdi...

ya ben seni anlayamıyorum

ya sen beni anlayamıyorsun.

zor beklemek, hele benim gibi sabırsız her şey hemen olsun isteyen

bi insan için çok daha zor.

senle birbirimizden beklediklerimiz aynı değilmiş gibi hissetmek istemiyorum ben...

senin için önemli olduğumu, uğrumda bir şeyler yapabileceğini bilmek istiyorum.

Ben seni çarşı izninde bikaç saat görebilmek için 18 saat yol gelmeyi düşünürken

senin bana arabayla 5 saat süren yolu gelmeme gerek yok demen...

gerçekten çok koydu...

hayatında yerim neresi, bilmiyorum ben, emin olamıyorum...

bu kıskançlık, karışmak, kavga etmek gibi değil...

bu senin bana verdiğin önemle ilgili sadece...

ya da kim bilir, belki ben sana hak ettiğinden fazla değer veriyorumdur...

neyse yakında anlarız birbirimizi...